خبرگزاری ایچنا / روزگار عجیبی است ، روزگاری که همه ی ما به شدت نگران آینده فرزندان خود زیر اتش تهاجم فرهنگی دشمنان هستیم . روزگاری که هرزگاهی خبر فداکاری نوجوانان به گونه های مختلفی به گوش می رسد و کور سوی امیدی را در جامعه ایجاد می کند . اما از سوی دیگر با نسلی رو به رو هستیم که شدیدا تحت تاثیر فضای مجازی و القائات غربی ها هستند . نوجوانانی که روزی فیلم درگیری با سلاح سردشان بیرون می آید و روزی به خاطر فرضیه مرگ یک سلبریتی زار زار گریه می کنند و خود را عاشق و وابسته به آن می دانند ! نوجوانانی که گروه به گروه در چاهی که در خارج از این کشور حفر شده ، می افتند و در این ممکلت کسی نیست که دستشان را بگیرد و بیرون بیارود ! هزاران روحانی و دکتر پر مدعا در جامعه ریخته اما دریغ از یک لحظه توجه به این معضل بزرگ و خطرناک !
در این میان وقتی به عقب بر میگردیم با نسلی از نوجوانان مواجه می شویم که تفکری بی نهایت عجیب و فهمی بی نهایت وسیع و بزرگ داشتند ، اعتقاداتی به استواری کوه و معرفتی به اندازه بزرگان دین ! آری ! آنها شاگردان خمینی کبیر (ره) بودند که در تاریخ این ملت همانند ندارد . شاگردان مکتب خمینی تنها حاج قاسم ، حاج حسین و حاج احمد و مغنیه ها نیستند ، بزرگ مردان کوچکی را در مکتب امام (ره) داریم که ۹۹ درصد جامعه به لطف مسئولان فرهنگی با آنها آشنا نیستند . که اگر بودند در دانشگاه هایشان کرسی هایی برای تدریس مرام و معرفت و اعتقادات آنها برپا می کردند . از آن شاگردان وصایایی برجای مانده و که وقتی مرور میکنیم مو بر تن ادم سیخ می شود ! با خود می گوید یعنی چی ؟ چطور می شود یک بچه ۱۲ ساله به چنین فهم و دیدگاه و اعتقاداتی برسد ؟ چطور می شود امروز نوجوانان خود را به چنین سطحی رساند ؟! آیا با وجود این همه ابزار و تهاجمات فرهنگی و بی برنامگی و بیخیالی مسئولان شدنی است ؟!
پیشنهاد میکنم وصیت رضا پناهی را نه یکبار که باید ده ها بار خواند تا بفهمیم چطور نوجوانان در این جبهه به عنوان یک دانشگاه به بالاترین مدارک عالیه رسیدند و دکترای خود را از حضرت اباعبدالله گرفتند ..! شهید رضا پناهی سال ۱۳۴۹ در کرج در خانواده ی مذهبی دیده به جهان گشود . او در سن ۱۲ سالگی به اصرار خانواده خود را راضی کرد تا در جبهه نبرد حق علیه باطل حاضر گردد .
او در وصیت خود نوشته است : « هرکس من را طلب می کند مییابد مرا، و کسی که مرا یافت می شناسد مرا، و کسی که من را دوست داشت، عاشق من می شود و کسی که عاشق من می شود، من عاشق او می شوم و کسی که من عاشق او بشوم، او را می کشم و کسی که من او را بکشم، خون بهایش بر من واجب است، پس خون بهای او من هستم.»
در بخشی دیگر از وصیت خود می گوید : آرزوی من پیروزی اسلام و ترویج آن در تمام جهان است و امیدوارم که روزی به یاری رزمندگان، تمام ملت های زیر سلطه آزاد شوند و صدام بداند که اگر هزاران هزار کشور به او کمک کند او نمی تواند در مقابل نیروی اسلام مقاومت کند. من به جبهه می روم و امید آن دارم که پدر و مادرم ناراحت نباشند، حتی اگر شهید شدم، چون من هدف خود را و راه خود را تعیین کرده ام و امیدوارم که پیروز هم بشوم. »
زضا خطاب به خانواده اش گفته بود : پدر و مادر مهربان من! از زحمات چندین ساله شما متشکرم. من عاشق خدا و امام زمان گشته ام و این عشق هرگز با هیچ مانعی از قلب من بیرون نمی رود، تا اینکه به معشوق خود یعنی «الله» برسم. بحق که ما می رویم که این حسین زمان و خمینی بت شکن را یاری کنیم و بحق که خداوند به کسانی که در راه او پیکار می کنند پاداش عظیم می بخشد.»
. این جمله پایانی که خلاصه ای از شاگردی در مکتب امام ره است که می گوید : « من برای خدا از مادیات گذشتم و به معنویات فکر کردم، از مال و اموال و پدر و مادر و برادر و خواهر چشم پوشیدم، فقط برای هدفم یعنی الله …»
چنین روزگاری برای نوجوانان امروز آرزوست …
